დაისის წვიმა
მენატრება....
მენატრება უაზროდ....
უსაზღვროდ...
შევეხიზნე უიმისობის ჰორიზონტს,რომელიც მტანჯავს და გულს მტკენს.
და მინდა,მინდა ვიცეკვო მასთან ერთად დაისის წვიმაში....
მსურს შევიგრძნო სველი მიწის სურნელი და სულში ჩამწვდომ მელოდიას მოვუსმინო...
დავსველდე მასთან ერთად კოკისპირულ წვიმაში და გამინელდეს ის მონატრება,რომელიც გულს მიკლავს...
რა ძნელია შეეწინააღმდეგო მონატრებას,მონატრებას ტკივილამდე....
ალბათ ის ვერც კი წარმოიდგენს,თუ რაოდენ დიდია ჩემი გრძნობა მისდამი.მე ის ჩემს სამყაროში მყავს,რომელშიც ჩემი წესები მაქვს და ამ წესების დარღვევა არ შემიძლია.მე მას ვერ ავუხსნი რა ვგრძნობ,მხოლოდ ჩახუტებით იხსნება ეს გრძნობა და სიჩუმე ისაუბრებს...
არ დავარღვევ ამ მრავლისმთქმელ დუმილს ჩემი უაზრო სიტყვებით!..
მიყვარს..
მენატრება...
მეტი არაფრის თქმა არ შემიძლია!..
დანარჩენი მდუმარებამ,სიჩუმემ თქვას!..